Η ιστορία της ομοιοπαθητικής αρχίζει με τη φιλοσοφική αναζήτηση του τι είναι σύμπτωμα. Η παραδοχή ότι το σύμπτωμα είναι μέρος της δράσης του αμυντικού μηχανισμού και προσπάθεια του οργανισμού να επανέλθει στην ισορροπία, είναι ο θεμέλιος λίθος του θεραπευτικού συστήματος της ομοιοπαθητικής. Έτσι οι πρώτοι ομοιοπαθητικοί άρχι­σαν να μελετούν τα συμπτώματα.

Τα τελευταία χρόνια έγινε μια αληθινή επανάσταση στο χώρο της ομοιοπαθητικής. Άρχισαν να ασχολούνται με αυτήν θεραπευτές που είχαν ασχοληθεί με ψυχανάλυση. Η θεώρηση ότι το όνειρο είναι απευθείας πρόσβαση προς το ασυνείδητο, έδωσε νέα διάσταση στη μελέτη των ονείρων ως πρωταρχική διαδικασία. Έτσι άρχισαν να συλλέγονται πολλές πληροφορίες για τον ψυχισμό των φαρμάκων.

Διάφορες ομάδες απ' όλο τον κόσμο άρχισαν να μελετούν με άλλο μάτι την ομοιοπαθητική. Θεώρησαν ότι ο καθένας μας έχει μια προσωπική ψευδαίσθηση της πραγματικότητας, ο καθένας μας βλέπει την πραγματικότητα με το δικό του τρόπο θεώρησης .

Σύμφωνα με αυτήν τη θεώρηση, ο θεραπευτής αρχίζει να αναζητά τον προσωπικό τρόπο με τον οποίο κάθε ασθενής βιώνει την πραγματικότητα . Η νέα αυτή μεθοδολογία πήρε από τον ιδρυτή της τον όρογνωστική ομοιοπαθητική . Για τη γνωστική ομοιοπαθητική κάθε άτομο έχει τις δικές του αρχές-ιδέες τις οποίες ιεραρχεί πάνω από κάθε τι στη ζωή. Για παράδειγμα, άλλος ιεραρχεί πάνω από όλα το χρήμα, άλλος την οικογένεια, άλλος την ερωτική σχέση, άλλος τη δόξα, άλλος τα οράματά του κ.λ.π.

Ανάλογα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος, διαμορφώνονται οι διάφορες διαστρεβλώσεις ιδεών ( delusions ) του ατόμου. Για παράδειγμα, άλλος νομίζει ότι δεν αγαπιέται στη σχέση, άλλος νομίζει ότι δεν εκτιμάται από τους φίλους του, άλλος ότι θα τον εγκαταλείψουν οι συγγενείς του, άλλος ότι θα τον κακοποιήσουν κ.λ.π.

Η παραπάνω θεώρηση άλλαξε ριζικά την καθημερινή πρακτική, γιατί πρωταρχικός σκοπός έγινε τώρα η κατανόηση του μοναδικού ασθενή και όχι απλώς η ταξινόμησή του στα ήδη υπάρχοντα πολύχρηστα φάρμακα . Συχνά παρουσιάζονταν ασθενείς και δεν υπήρχε κάποιο φάρμακο να τους καλύψει, αλλά ήταν προφανές με βάση τις ιδέες, ότι κάποιο άλλο φάρμακο το οποίο θα συνδύαζε τα στοιχεία που αντιστοιχούσαν στις ιδέες τους θα ήταν το κατάλληλο γι' αυτούς. Έτσι άρχισε να δημιουργείται η ανάγκη παρασκευής νέων φαρμάκων. Τα πιο σημαντικά από αυτά ήταν νέες σύμπλοκες ενώσεις που περιείχαν στη σύνθεσή τους τρία χημικά στοιχεία, εκτός του υδρογόνου και του οξυγόνου. Οι ενώσεις αυτές ονομάστηκαν τριπλά άλατα.

Τα νέα αυτά φάρμακα άρχισαν να αποδίδουν θεαματικά αποτελέσματα. Ο κύριος λόγος ήταν η ακριβής εξατομίκευση του ασθενούς, άρα και η πληρέστερη κάλυψη των συμπτωμάτων του . Έτσι ασθενείς που ακολουθούσαν για χρόνια ομοιοπαθητική αγωγή με ελάχιστες βελτιώσεις, άρχισαν να βλέπουν θεαματικά αποτελέσματα με τη χορήγηση κάποιου νέου τριπλού άλατος.